Dolar 40,6757
Euro 47,1012
Altın 4.392,00
BİST 10.746,98
Adana Adıyaman Afyon Ağrı Aksaray Amasya Ankara Antalya Ardahan Artvin Aydın Balıkesir Bartın Batman Bayburt Bilecik Bingöl Bitlis Bolu Burdur Bursa Çanakkale Çankırı Çorum Denizli Diyarbakır Düzce Edirne Elazığ Erzincan Erzurum Eskişehir Gaziantep Giresun Gümüşhane Hakkari Hatay Iğdır Isparta İstanbul İzmir K.Maraş Karabük Karaman Kars Kastamonu Kayseri Kırıkkale Kırklareli Kırşehir Kilis Kocaeli Konya Kütahya Malatya Manisa Mardin Mersin Muğla Muş Nevşehir Niğde Ordu Osmaniye Rize Sakarya Samsun Siirt Sinop Sivas Şanlıurfa Şırnak Tekirdağ Tokat Trabzon Tunceli Uşak Van Yalova Yozgat Zonguldak
Bursa 34°C
Az Bulutlu
Bursa
34°C
Az Bulutlu
Sal 34°C
Çar 35°C
Per 30°C
Cum 31°C

Gemlik’te Havlaması Yasaklanmış Bir Hayat

Gemlik’te Havlaması Yasaklanmış Bir Hayat
3 Ağustos 2025 21:33
A+
A-

Ben Çakıl,

Gemlikli sokak köpeği Çakıl.

Balıkpazarı’nda doğdum, burada büyüdüm. İlçenin neredeyse tüm çöp konteynerlerini, tüm kaldırım taşlarını bilirim.

Çınaraltı’nın gölgesi benim yazlık konutumdu bir zamanlar.

Şimdi mi? Oraya bile çıkamıyorum, “tehlikeli köpek” yaftası yedim geçenlerde. Havladım diye!

Biliyor musunuz, son zamanlarda aramıza yeni yüzler katıldı.

Pasaportları(küpe) bile yok ama geldiler.

Kimi Suriye’den, Afganistan’dan, kimi de Ukrayna’dan…(teşbihte hata olmaz) Kedisi var, köpeği var.

Barınaklarda fazlalık oldular diye kamyonlara tıkılıp Gemlik’e gönderilmişler.

Bir de utanmadan “hayvani(insani! )bir çözüm” diyorlar buna.

Biz kendi sokaklarımızda yer bulamazken, göçle gelen arkadaşlarımızla aynı kaldırımda mama paylaşmaya çalışıyoruz.

Onlara da acıyorum. Ne adresleri belli, ne geçmişleri. Ama bizimle aynı muameleyi görüyorlar:

Hiçlik….

Çünkü bizim barınağımız bile yok.

Evet evet, yıllardır yok.(Olanı da gördük)

Her belediye seçiminde bir “modern barınak” projesi çıkar, sonra üstüne toprak atılır.

Bizse toprağın üstünde, kaderin altında yaşarız.

“Gemlik hayvan dostudur” der afişlerin içerikleri. (Sözüm ona)

Dost dediğin aç bırakır mı yahu?

Geçenlerde veterinerlik binasının önünde bekledim saatlerce. Bir gözümde çapak, burnumda kan vardı. Kimse çıkmadı. Meğer orası sadece aşı günlerinde “ziyaret edilesi” bir yermiş. Bize de ‘görülmeyen hasta’ muamelesi!

Yabancıya yer var, bize yer yok.

Oysa ben bu sokaklarda doğdum. Bu kentin paslı tabelasında, her düşen taşında bir pati izim var.

Ama öz yurdumda garip, öz sokağımda sürgün oldum.

Ey Gemlikli yöneticiler…

Havlamamı susturabilirsiniz belki, ama varlığımı silemezsiniz.
Çünkü ben bu toprağın sessiz tanığıyım.

Ve hala bir yuvam yok!….

YORUMLAR

Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu yukarıdaki form aracılığıyla siz yapabilirsiniz.