Efendim, malumunuz, mezarlıklar Bursa Büyükşehir Belediyesi’ne aitmiş. Hadi buyurun, doğruymuş! Ama neye yarar, senelerdir “orası kimin, burası kimin” çekişmesinden biz ölümlüler payımıza düşeni aldık. Sahipsiz kalmış mezar taşları gibi ortada kaldık. Bir taş, iki çiçek, üç dua… Hepsi lüks oldu. Hele geçtiğimiz Kurban Bayramı’nda Gemlik Belediyesi öyle bir sınıfta kaldı ki, öğretmeni bile “Mezarlığa girilmez, temizlik yok!” diye tabela assa yeridir.
Elbette zor iş temizlik, çevre düzenlemesi… Sonuçta hortumla değil, gönülle yapılır. Ama gönül nerde? Mezarların arasında yürürken değil çiçek, dilek tutacak yer yok. Ayakkabımız taşa takılıyor, ruhumuz vicdana. Ölüye saygı, diriden başlar, diyoruz yıllardır, ama boş mezar yerinden daha zor bulunuyor.
Bak şimdi, rahmetli Faruk Güzel’in 2004’teki “Ölüleri dik mi gömelim?” sorusu geldi aklıma. O zaman gülmüştük, şimdi harf harf mezar taşı gibi içimize kazınıyor. Çünkü artık gerçek: Yeni mezarlıkta yer yok, eski mezarlık bakımsız. İkisi birleşse, bir mezarlık eder mi emin değilim.
Hadi bir dahaki bayram mezarlığa uğrarsanız, yanınıza temizlik malzemesi alın. Hem mezarı silersiniz, hem belediyenin ayıbını… Belki de bir gün, mezar yeri kura ile verilir, o da noter huzurunda. E ölüye de adalet lazım, değil mi?
